نشانه شناسی بیماری های معده در طب سنّتی ایران

علایم متعددی در طب سنّتی ایران در مبحث بیماری های معده آورده شده است که نشان از دقّت خاص پزشکان این دانش به نشانه شناسی بیماری ها دارد. استدلال از برخی علایم من جمله نوع رنگ، بو و میزان یکنواختی مدفوع، نوع صدای گاز دفعی و شدّت بوی آن، بررسی میزان و شدّت عطش و نوع برطرف شدن آن با آب گرم و غیر گرم، رنگ و خصوصیات زبان، آروغ و انواع آن، تمایل به نوع مواد غذایی و میزان و نوع آب دهان، همه علایمی هستند که امروزه در دانش سمیولوژی و اخذ شرح حال یا اساساًً بررسی نمی شوند یا اطلاعات کمی در مورد آن ها از بیمار اخذ می گردد. به نظر می رسد دقّت در نحوه ی شرح حال گیری و معاینه ی فیزیکی بیماری های معده توسط طبیبان طب سنّتی ایران از جمله ابن سینا می تواند در بهبود شیوه ی شرح حال گیری در طب رایج کمک کننده باشد. نکاتی که در طب سنّتی ایران مورد توجه بوده است، به نظر می رسد در یک دوره ی تاریک تاریخی از مسیر دانش پزشکی خارج شده باشد و این دانش سیر طبیعی دگرگونی خود را که مشتمل بر ارتقاء و اصلاح دانش هر نسلی توسط نسل بعد از خود است، طی نکرده باشد. با این تئوری لازم است مطالعات تجربی بیشتری برای بررسی متون اصیل طب سنّتی ایران انجام گیرد تا تغییرات ذکر شده در علایم و نشانه های معدی در این متون نسبت به دانش روز سمیولوژی و اخذ شرح حال، در بالین بیمار مورد بررسی قرار گرفته و فراوانی آن ها تعیین گردد. در گام بعدی بررسی پایه ی پاتوفیزیولوژیک تفاوت های موجود در سیر مطالعات بالینی بسیار سودمند است. برخی مقایسه ها مابین این مباحث در مکتب طب ایرانی و طب سنّتی چین نیز در مقاله ذکرشده است.